Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν (Προς Εβρ, 13,14).
Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι θα απέλθομε από την πρόσκαιρον ζωήν προς την αιώνιον, ατελεύτητον και αθάνατον, εκεί όπου είναι η Ζωή, το Φως, ο Χριστός.
"Ποία του βίου τρυφή, διαμένει λύπης αμέτοχος; ποία δόξα έστηκεν, επί γης αμετάθετος; πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα. Μία ροπή, καί ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Αλλ' εν τω φωτί Χριστέ του προσώπου σου, και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, ον εξελέξω, ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος."Γύρω μας καθημερινώς φεύγουν άνθρωποι είτε από το δικό μας στενό περιβάλλον είτε ξένοι. Μόλις το μάθουμε ή το ζήσουμε, συγκλονιζόμαστε, προβληματιζόμαστε και κάνουμε σκέψεις για πνευματικό αγώνα.
Όταν περάσει ο καιρός, το ξεχνούμε. Και πάλι στρεφόμαστε στα βιοτικά και στην πλεονεξία. Γι' αυτόν το λόγο οι Πατέρες της εκκλησίας μας λέγουν ότι πρέπει καθημερινώς να θυμόμαστε το θάνατο. Για την υπενθύμηση του θανάτου, φρονώ ότι οφείλουμε να πηγαίνουμε στις κηδείες και στα κοιμητήρια. "Πού εστιν η του κόσμου προσπάθεια; πού εστιν η των προσκαίρων φαντασία; πού εστιν ο χρυσός και ο άργυρος; πού εστι των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος; πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά. Αλλά δεύτε βοήσωμεν τω αθανάτω Βασιλεί: Κύριε, των αιωνίων σου αγαθών αξίωσον, τόν μεταστάντα εξ ημών, καί ανάπαυσον αυτόν, εν τη αγήρω μακαριότητι".
Έτσι λοιπόν, πρέπει να αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, για να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.
Πραγματικά πολύ δύσκολο να συμφιλιωθούμε με το μυστήριο του θανάτου .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθανόμαστε ότι αφορά όλυς του άλλους εκτός από εμάς τους ίδιους .
Θα το αντιληφθούμε όταν κτυπήσει τη δική μας πόρτα , και ίσως τότε να είναι αργά ...
Γι' αυτό , ας είμαστε άγρυπνοι , και ηθύμιση του θανάτου ας μην διαφεύγει από το μυαλό μας , γιατί , δεν ξέρουμε την ώρα ούτε την στιγμή ...
Αδελφή Θέκλα , σήμερα είχα μια ξεχωριστή χαρά μες την καρδιά μου . Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα , έστω και από τόσες χιλιάδες μίλια μακρυά .
Την ευχούλα σας .
Ευλαβικά σας φιλώ το χέρι .
Αδερφή Θέκλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας και μας τρομάζει, γιατί μας διδάσκει πως δεν πρέπει να αναβάλουμε τίποτα για την επόμενη μέρα, καθώς σημασία έχει να χαιρόμαστε μέσα στην αγκαλιά του Θεού. Όμως, μέσα στον πόνο βρίσκεται η χαρά και μέσα απ' τα λόγια του Κυρίου: "ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα".
Η ευλαβική προσευχή σας ας φέρει τη σωτηρία του Θεού σε όλο τον κόσμο!
Αγαπητές μου αδελφούλες, @Διαβάτης και @ΑΝΘΗ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ γιατί αφιερώνετε μέρος από τον πολύτιμο χρόνο σας, για να διαβάσετε τις αναρτήσεις μου. Τα λόγια μου είναι φτωχά, για να εκφράσουν αυτά τα σπουδαία πνευματικά θέματα, που θα μπορούσαν μόνο θεολόγοι και γέροντες να τα αναπτύξουν.
Σας ευχαριστώ. Τα λόγια σας με συγκινούν.
Εκείνο που έρχεται αυθόρμητα στην σκέψη μου είναι ότι ο θάνατος είναι ένα φοβερό μυστήριο, όπως ψάλλουμε σε κάθε νεκρώσιμη ακολουθία που είναι ποίημα του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Και αυτό συνδέεται με το ότι η ψυχή χωρίζεται βιαίως από την αρμονία της ενώσεώς της με το σώμα. Είναι δε και λυπηρό γεγονός, διότι συνδέεται με την φθαρτότητα και θνητότητα του ανθρώπου που εκδηλώνεται σε όλη την ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη, έρχεται στην μνήμη μου η ακολουθία της Αναστάσεως του Χριστού, την οποία εμείς οι Ορθόδοξοι εορτάζουμε με λαμπρότητα. Κρατάμε στα χέρια μας τις αναμμένες λαμπάδες και ψάλλουμε θριαμβευτικά τον παιάνα της νίκης: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος». Αυτή η ωραία εικόνα δείχνει την στάση μας απέναντι στην ζωή και τον θάνατο. Είμαστε φθαρτοί και θνητοί, αλλά έχουμε το «φάρμακο της αθανασίας», που είναι ο αναστάς Χριστός. Πράγματι, χρησιμοποιώντας μια σύγχρονη ορολογία, μπορούμε να πούμε ότι με την ενανθρώπηση του Υιού και την ένωση της ανθρωπίνης με την θεία φύση στο πρόσωπο του Λόγου, έγινε μια «πνευματική κλωνοποίηση», η θνητή φύση μας ενώθηκε με την ζωή του Θεού. Γι' αυτό και ο θάνατος αλλάζει όνομα και λέγεται κοίμηση και οι χώροι που ενταφιάζονται όσοι φεύγουν από τον κόσμον αυτόν δεν λέγονται νεκροταφεία, αλλά κοιμητήρια.(Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)
Αδελφή Συγκλητική,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσα παραθέτετε εμπεριέχουν βαθυστόχαστα μηνύματα, που μιλούν στην ψυχή κάθε πνευματικού ανθρώπου. Σας ευχαριστούμε γιατί μας κοινοποιείτε άγνωστες θρησκευτικές πτυχές, οι οποίες μας συνδράμουν στον αγώνα της ζωής.