Η Υπομονή σε όλα τα δύσκολα της ζωής

Υπομονή θα πει

Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.

Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.

Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι αντικοινωνικός.

Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.

Να πονάς, αλλά να μένεις όρθιος.

Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.

Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.

Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.

Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Η  υπομονή είναι η μεγαλύτερη χριστιανική αρετή, που μας οδηγεί κοντά στο Θεό. Όλοι οι άγιοι ήταν με ένα "Δόξα σοι ο Θεός" στο στόμα τους σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Ο πατήρ Παΐσιος λέει: "Ένα δόξα σοι ο Θεός ενός ασθενούς ισοδυναμεί με 1000 μετάνοιες ενός υγιούς ανθρώπου. 

Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας. Θάνατοι, αρρώστιες, φτώχεια, αποτυχία, πειρασμοί... είναι οι πιστοί συνοδοιπόροι μας. Ο Χριστός μαζί με τις αμαρτίες μας σήκωσε στους ώμους του και τον πανανθρώπινο πόνο, ο οποίος έγινε φάρμακο,για να εξαγνιστεί και να σωθεί ο άνθρωπος. Όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας δέχονταν τη δοκιμασία ως επίσκεψη Θεού. Όποιος πίνει το ποτήρι των δοκιμασιών με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς το Θεό, γεύεται από τη ζωή αυτή τον Παράδεισο. Η φράση "ιώβειος υπομονή" παραπέμπει στον Ιώβ, το πιο λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος υπέφερε τις κακουχίες της πρόσκαιρης ζωής. 

Εύχομαι ο Θεός να δίδει σε όλους μας υπομονή, ώστε διά της τεθλιμμένης οδού να φθάσουμε στην ποθητή πατρίδα μας, την Άνω Ιερουσαλήμ.  

Μέσα από το Θάνατο βρίσκουμε τη Ζωή μας, την Πατρίδα μας την παντοτινή

Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν (Προς Εβρ, 13,14).

Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι θα απέλθομε από την πρόσκαιρον ζωήν προς την αιώνιον, ατελεύτητον και αθάνατον, εκεί όπου είναι η Ζωή, το Φως, ο Χριστός.

"Ποία του βίου τρυφή, διαμένει λύπης αμέτοχος; ποία δόξα έστηκεν, επί γης αμετάθετος; πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα. Μία ροπή, καί ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Αλλ' εν τω φωτί Χριστέ του προσώπου σου, και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, ον εξελέξω, ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος."

Γύρω μας καθημερινώς φεύγουν άνθρωποι είτε από το δικό μας στενό περιβάλλον είτε ξένοι. Μόλις το μάθουμε ή το ζήσουμε, συγκλονιζόμαστε, προβληματιζόμαστε και κάνουμε σκέψεις για πνευματικό αγώνα. 

Όταν περάσει ο καιρός, το ξεχνούμε. Και πάλι στρεφόμαστε στα βιοτικά και στην πλεονεξία. Γι' αυτόν το λόγο οι Πατέρες της εκκλησίας μας λέγουν ότι πρέπει καθημερινώς να θυμόμαστε το θάνατο. Για την υπενθύμηση του θανάτου, φρονώ ότι οφείλουμε να πηγαίνουμε στις κηδείες και στα κοιμητήρια.
"Πού εστιν η του κόσμου προσπάθεια; πού εστιν η των προσκαίρων φαντασία; πού εστιν ο χρυσός και ο άργυρος; πού εστι των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος; πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά. Αλλά δεύτε βοήσωμεν τω αθανάτω Βασιλεί: Κύριε, των αιωνίων σου αγαθών αξίωσον, τόν μεταστάντα εξ ημών, καί ανάπαυσον αυτόν, εν τη αγήρω μακαριότητι". 
Έτσι λοιπόν, πρέπει να αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, για να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.

Επαγρύπνηση ψυχής

Οι μέρες που διανύουμε είναι πονηρές και δύσκολες. Υπάρχει πρώτα απ' όλα πνευματική κατάπτωση και ακολουθεί η οικονομική εξαθλίωσις. 

Πρέπει να έχομε εγρήγορση πνευματική, δια να συναντηθούμε και να ζήσουμε αιώνια με το Λυτρωτή του κόσμου, το Χριστό μας. 

Είτε φύγουμε από αυτή τη ζωή με το θάνατό μας είτε γίνει η Δευτέρα Παρουσία, να είμαστε έτοιμοι, γεμάτοι αρετές, καθημερινό αγώνα, προσπάθεια, μετάνοια. Αυτό μετράει για τη σωτηρία μας. 

Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους καί λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με.  (Την Τρίτη το πρωί, στον Όρθρο, Ήχος: πλ.α')

Εξομολόγηση-Μετάνοια-Θεία κοινωνία

Είπε το στόμα του Χριστού: "Ο τρώγων μου την σάρκαν και πίνων μου το αίμα, ζωήν έχει αιώνιον".

Αλλά και ο τρώγων το σώμα και ο πίνων αναξίως το αίμα του Χριστού είναι εις κρίμα και κατάκριμα. 

Γι' αυτό το λόγο, όταν πρόκειται κάποιος να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων,  δεν είναι μόνο η νηστεία (αποχή) φαγητών, αλλά προέχει και η "νηστεία" των παθών.

Έτσι, η Θεία μετάληψις πρέπει να γίνεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Κύρια και αναγκαία πράγματα είναι: 

1. Ο πνευματικός αγώνας

2. Εξομολόγηση-μετάνοια

"Αρκεί η εξομολόγηση να είναι ειλικρινής, συγκεκριμένη, χωρίς επικαλύψεις και εξηγήσεις, που στο βάθος είναι δικαιολογίες." (Alphone Maeder, ψυχίατρος)

"Ο Παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου από την στιγμή που εξομολογήθηκα." (Φ. Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμάζοφ)

 

Κάνε Θεέ μου

Κάνε Θεέ μου

πριν βγάλεις για μένα την κρίση

να Σ΄ έχω στη ζωή μου συναντήσει

να Σ' έχω αγαπήσει

να έχω ελεήσει

να μην έχω μισήσει.

Για όσα μου χάρισες

να Σ' έχω ευχαριστήσει.

Όσο γίνεται πιο λίγο

να' χω αμαρτήσει.

Κι αν έχω αδικηθεί

να μην έχω αδικήσει. 

Κάνε Θεέ μου

για τα τόσα μου λάθη

να' χω μετανοήσει

κι η ατέλειωτή Σου αγάπη

να μ' έχει συγχωρήσει.

Λόγος περί σωτηρίας της ψυχής

'Οποιος αισθάνθηκε 

τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος

από εκείνον που ανασταίνει 

νεκρούς με την προσευχή του.

Όποιος στενάζει μια ώρα

για την ψυχή του, είναι ανώτερος 

από εκείνον που ωφελεί όλον τον κόσμο.

'Οποιος αξιώθηκε να δει τον εαυτόν του,

είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να δει αγγέλους.

Σε αυτόν που γνώρισε τον εαυτόν του,

δίνεται η γνώση των πάντων.

Διότι η γνώση του εαυτού μας είναι πλήρωμα

της γνώσης των πάντων 

(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)