Ομολογία μετανοίας

Πάνω από κάθε άλλη άθληση, ωστόσο, την καρδιά καλλιεργεί και συντηρεί η περιεκτική άσκηση της μετανοίας. Η μετάνοια έχει έναν άγιο και μεγαλειώδη σκοπό: να αποδείξει και να μαρτυρήσει, από τη μια "ότι ο Ζων Θεός των Πατέρων ημών " είναι δίκαιος και αληθινός σε όλες τις βουλές, τις οδούς και τις κρίσεις Του, και από την άλλη ότι ο άνθρωπος είναι "ψεύστης" και πλανημένος από την αμαρτία, στερημένος από την τιμή και τη δόξα που του εμπιστεύθηκε πρωταρχικά ο Θεός. Αυτός που μετανοεί αρχίζει από το τελευταίο. Ομολογεί την αμαρτωλότητά του, παίρνοντας το πταίσμα επάνω του με ταπεινή και απαρρησίαστη αυτοκαταδίκη. Η μεταστροφή του δεν περιέχει ίχνος θρασύτητας. Με τον τρόπο αυτό γίνεται αληθινός και ελκύει το Πνεύμα της αληθείας, το Οποίο τον καθαρίζει από την αμαρτία και τον δικαιώνει. Όπως έλεγε ο άγιος Σιλουανός, το Άγιο Πνεύμα μαρτυρεί στην καρδιά του τη σωτηρία. Αλλά και ο Κύριος δικαιώνεται, καθώς αποδεικνύεται αληθινός, επιβεβαιώνοντας τους λόγους του Προφήτη Του: "Θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει". Όταν ο άνθρωπος έλθει στον εαυτό του και ομολογήσει ελεύθερα από τα βάθη της καρδιάς του"Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου", ηχεί τότε στην ψυχή του η απάντηση της Ουράνιας αγαθότητας:"Πάντα τα εμά σα εστιν". 

(Αρχιμανδρίτου Ζαχαρίου Ζάχαρου, Ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος)

 

Κρίση και κατάκριση

Υπάρχει ένας Κριτής, ο Κύριος, παντεπόπτης και παντογνώστης, παιδιά μου μην καθήσετε στον θρόνο του Κριτού και Δημιουργού, στον θρόνο του Θεού που γνωρίζει την καρδιά του κάθε ανθρώπου. Μη κρίνετε ποτέ κανένα. Είναι πράγματι φρικώδες για μένα να σκέπτωμαι πως έστω κι ένα από τα πνευματικά μου τέκνα θα τολμούσε ποτέ να κάνη τέτοιο πράγμα. 

Πάλιν, σας λέγω, εάν φθονήτε κάποιον τότε κρίνετε τον ίδιον τον Κύριον, ερευνώντας γιατί δεν σας έδωσε τις ευλογίες και με τις οποίες έχει προικίσει, ίσως τους άλλους γύρω σους. Καταλαβαίνετε τι μεγάλο αμάρτημα είναι η ζήλεια, να θυμάσθε μια φορά για πάντα: Ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει μέσα του την κατάκριση, δεν πρόκειται ποτέ να λάβη το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά του. 

Ο άνθρωπος, ο οποίος κρίνει δεν μπορεί να είναι έστω στον παραμικρό βαθμό ταπεινός και χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει σωτηρία. 

(Στάρετς Ζαχαρίας)

Ελεημοσύνη

Δεν έχεις χρήματα; Μπορείς να ελεήσεις τον άρρωστο με την διακονία σου. Να παρηγορήσεις με έναν καλό σου λόγο τον αδελφό σου. Να τον συγχωρήσεις, όταν αμάρτησε σε βάρος σου. Μπορείς ακόμα να προσεύχεσαι γι' αυτόν που έχει ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και να πει: "Εγώ δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη".

Αββάς Δωρόθεος

Η Υπομονή σε όλα τα δύσκολα της ζωής

Υπομονή θα πει

Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.

Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.

Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι αντικοινωνικός.

Να πονάς, αλλά να μη γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.

Να πονάς, αλλά να μένεις όρθιος.

Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.

Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.

Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.

Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Η  υπομονή είναι η μεγαλύτερη χριστιανική αρετή, που μας οδηγεί κοντά στο Θεό. Όλοι οι άγιοι ήταν με ένα "Δόξα σοι ο Θεός" στο στόμα τους σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Ο πατήρ Παΐσιος λέει: "Ένα δόξα σοι ο Θεός ενός ασθενούς ισοδυναμεί με 1000 μετάνοιες ενός υγιούς ανθρώπου. 

Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας. Θάνατοι, αρρώστιες, φτώχεια, αποτυχία, πειρασμοί... είναι οι πιστοί συνοδοιπόροι μας. Ο Χριστός μαζί με τις αμαρτίες μας σήκωσε στους ώμους του και τον πανανθρώπινο πόνο, ο οποίος έγινε φάρμακο,για να εξαγνιστεί και να σωθεί ο άνθρωπος. Όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας δέχονταν τη δοκιμασία ως επίσκεψη Θεού. Όποιος πίνει το ποτήρι των δοκιμασιών με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς το Θεό, γεύεται από τη ζωή αυτή τον Παράδεισο. Η φράση "ιώβειος υπομονή" παραπέμπει στον Ιώβ, το πιο λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος υπέφερε τις κακουχίες της πρόσκαιρης ζωής. 

Εύχομαι ο Θεός να δίδει σε όλους μας υπομονή, ώστε διά της τεθλιμμένης οδού να φθάσουμε στην ποθητή πατρίδα μας, την Άνω Ιερουσαλήμ.  

Μέσα από το Θάνατο βρίσκουμε τη Ζωή μας, την Πατρίδα μας την παντοτινή

Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν (Προς Εβρ, 13,14).

Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι θα απέλθομε από την πρόσκαιρον ζωήν προς την αιώνιον, ατελεύτητον και αθάνατον, εκεί όπου είναι η Ζωή, το Φως, ο Χριστός.

"Ποία του βίου τρυφή, διαμένει λύπης αμέτοχος; ποία δόξα έστηκεν, επί γης αμετάθετος; πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα. Μία ροπή, καί ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Αλλ' εν τω φωτί Χριστέ του προσώπου σου, και τω γλυκασμώ της σης ωραιότητος, ον εξελέξω, ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος."

Γύρω μας καθημερινώς φεύγουν άνθρωποι είτε από το δικό μας στενό περιβάλλον είτε ξένοι. Μόλις το μάθουμε ή το ζήσουμε, συγκλονιζόμαστε, προβληματιζόμαστε και κάνουμε σκέψεις για πνευματικό αγώνα. 

Όταν περάσει ο καιρός, το ξεχνούμε. Και πάλι στρεφόμαστε στα βιοτικά και στην πλεονεξία. Γι' αυτόν το λόγο οι Πατέρες της εκκλησίας μας λέγουν ότι πρέπει καθημερινώς να θυμόμαστε το θάνατο. Για την υπενθύμηση του θανάτου, φρονώ ότι οφείλουμε να πηγαίνουμε στις κηδείες και στα κοιμητήρια.
"Πού εστιν η του κόσμου προσπάθεια; πού εστιν η των προσκαίρων φαντασία; πού εστιν ο χρυσός και ο άργυρος; πού εστι των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος; πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά. Αλλά δεύτε βοήσωμεν τω αθανάτω Βασιλεί: Κύριε, των αιωνίων σου αγαθών αξίωσον, τόν μεταστάντα εξ ημών, καί ανάπαυσον αυτόν, εν τη αγήρω μακαριότητι". 
Έτσι λοιπόν, πρέπει να αγωνιστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, για να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν.

Επαγρύπνηση ψυχής

Οι μέρες που διανύουμε είναι πονηρές και δύσκολες. Υπάρχει πρώτα απ' όλα πνευματική κατάπτωση και ακολουθεί η οικονομική εξαθλίωσις. 

Πρέπει να έχομε εγρήγορση πνευματική, δια να συναντηθούμε και να ζήσουμε αιώνια με το Λυτρωτή του κόσμου, το Χριστό μας. 

Είτε φύγουμε από αυτή τη ζωή με το θάνατό μας είτε γίνει η Δευτέρα Παρουσία, να είμαστε έτοιμοι, γεμάτοι αρετές, καθημερινό αγώνα, προσπάθεια, μετάνοια. Αυτό μετράει για τη σωτηρία μας. 

Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστώ υπαντήσωμεν, μετά πλήθους ελέους καί λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας έξω φθεγγόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με.  (Την Τρίτη το πρωί, στον Όρθρο, Ήχος: πλ.α')

Εξομολόγηση-Μετάνοια-Θεία κοινωνία

Είπε το στόμα του Χριστού: "Ο τρώγων μου την σάρκαν και πίνων μου το αίμα, ζωήν έχει αιώνιον".

Αλλά και ο τρώγων το σώμα και ο πίνων αναξίως το αίμα του Χριστού είναι εις κρίμα και κατάκριμα. 

Γι' αυτό το λόγο, όταν πρόκειται κάποιος να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων,  δεν είναι μόνο η νηστεία (αποχή) φαγητών, αλλά προέχει και η "νηστεία" των παθών.

Έτσι, η Θεία μετάληψις πρέπει να γίνεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Κύρια και αναγκαία πράγματα είναι: 

1. Ο πνευματικός αγώνας

2. Εξομολόγηση-μετάνοια

"Αρκεί η εξομολόγηση να είναι ειλικρινής, συγκεκριμένη, χωρίς επικαλύψεις και εξηγήσεις, που στο βάθος είναι δικαιολογίες." (Alphone Maeder, ψυχίατρος)

"Ο Παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου από την στιγμή που εξομολογήθηκα." (Φ. Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμάζοφ)